Futbol Club Barcelona(w języku katalońskim), w skrócieBarça(wym. [baɾsa]) –katalońskiwielosekcyjnyklub sportowy, istniejący od chwili założenia drużynypiłkarskiej. Założony w 1899 przez grupęSzwajcarów,AnglikówiHiszpanów, z czasem stał siękatalońskąinstytucją o dużym znaczeniu społecznym. Jego dewiza toMés que un club(pl.Więcej niż klub). Barwy klubowe Barcelona zaczerpnęła odszwajcarskiegoklubuFC Basel.
Drużyna piłkarska należy do najbardziej utytułowanych zespołów świata w tej dyscyplinie – ma na koncie dwadzieścia dwamistrzostwa Hiszpanii[6], dwadzieścia sześćPucharów Króla Hiszpanii, dziesięćSuperpucharów Hiszpanii[7], czteryPuchary Europy, czteryPuchary Zdobywców Pucharów[8], czterySuperpuchary Europy, dwa razy Klubowe Mistrzostwo Świata/Puchar Interkontynentalny i wiele innych trofeów.
Klub ma 162 979socios[9]– członków klubu – i milionyculésna całym świecie, z których część zrzeszona jest w penyach, czyli oficjalnych fanklubach, których jest 1054[10]. Posiada również rozbudowaną infrastrukturę – stadionyCamp Nou,Mini Estadi, miasteczko sportoweCiutat Esportiva Joan Gamper, szkółkęLa Masíai halęPalau Blaugrana, w której rozgrywają swoje mecze zawodnicy innych sekcji.
Poza sekcją piłkarską do FC Barcelona należą jeszcze:Regal FC Barcelona,FC Barcelona-Intersport,FC Barcelona Sorli DiscauiFC Barcelona Hoquei Gel. Klub posiada także rezerwową i młodzieżową drużynę piłki nożnej (FC Barcelona B), a także profesjonalne zespołyfutsalu(FC Barcelona Senseit), koszykówki kobiet (UB-Barça),rugby(FC Barcelona Rugby), piłki nożnej kobiet oraz liczne sekcje amatorskie.
Drużyna z Camp Nou na arenie międzynarodowej startuje nieprzerwanie od 50 lat, czyli od początku powstania europejskich pucharów. Jest jednym z trzech klubów, które od założenia Primera División, czyli od 1929 roku, nieprzerwanie grają w najwyższej klasie rozgrywkowej Hiszpanii.
Spis treści
[ukryj]
- 1Historia
- 2Sukcesy
- 3Symbole i barwy
- 4Gran Derbi
- 5Grupy kibicowskie
- 6Hymn
- 7Indywidualne sukcesy piłkarzy
- 8Stadiony
- 9Działalność charytatywna
- 10Trenerzy
- 11Władze klubu
- 12Rekordy
- 13Sponsorzy
- 14Obecny skład
- 15Inne sekcje
- 16Informacje ogólne
- 17Zobacz też
- 18Przypisy
- 19Bibliografia
- 20Linki zewnętrzne
Historia[edytuj|edytuj kod]
1899[edytuj|edytuj kod]
Skład FC Barcelona z 1903 roku
29 listopada 1899 pasjonujący sięfutbolem22-letniSzwajcarHans Gamperwraz z grupą przyjaciół zebranych w sali gimnastycznejGimnasio Solé[11], przybarcelońskiejulicy La Rambla utworzył Foot-Ball Club Barcelona. Angielskie pochodzenie nazwy nie jest zbiegiem okoliczności, ponieważ pierwszy prezes klubu,Walter Wildi jego koledzy John Parsons i Wiliam Parsons pochodzili zWielkiej Brytanii.
Ogłoszenie w magazynieLos Deportesz 22 października 1899:Nasz przyjaciel i partner, Pan Kans Kamper z Sekcji Piłkarskiej(pisane "Foot-Vall")<<Sociedad Los Deportes>> i były mistrzSzwajcarii, pragnąc zorganizować kilka meczów wBarcelonie, prosi, aby wszyscy, którzy lubią ten sport, skontaktowali się z nim, przyszli do biura redakcji w czwartkowe i piątkowe noce, od 9 do 11.
Akt założycielski podpisali: Walter Wild, Lluís d'Ossó,Bartomeu Terradas, Joan Gamper, Otto Kunzle, Otto Maier, Enric Ducal, Pedro Cabot, Carlos Pujol, Jose Llobet, John Parsons i William Parsons[12].
Pierwszym prezesem klubu został Walter Wild, skarbnikiem mianowano Bartomeu'a Terradasa, a Lluísowi d'Ossó powierzono funkcję sekretarza. Wybrano też bordowo-granatowe barwy, a klubowym symbolem uczynionomiejskiherb oraz ustalono składkę członkowską na utrzymanie klubu, która wynosiła dwiepesety[13][11].
5 grudnia do zarządu klubu dołączyli: Elies Juncosa, Antonio López,Arthur Witty, Juan de Urruela, Lomba i Shilling. Tydzień później wybrano wiceprezesa, którym został John Parsons, a do drużyny dołączył William Parsons, którego mianowano drugim kapitanem zespołu[14].
1899-1912[edytuj|edytuj kod]
Dziesięć dni po założeniu klubu, 8 grudnia 1899 o godzinie piętnastej, na pierwszym boisku FC Barcelona,Velodromo de la Bonanova, rozegrano pierwszy, historyczny mecz, a rywalem byli Anglicy, którzy wygrali to spotkanie 1:0; bramka padła w pierwszej połowie spotkania. Ciekawostką jest to, iż grano w dziesięcioosobowych składach. Następnego dnia w istniejącym do dziśkatalońskimdzienniku "La Vanguardia" napisano obszerną informację o tym meczu[14][15].
Skład na mecz z Anglikami
8 grudnia 1899
Velodromo de la Bonanova,Barcelona
Juan de Urruela
Walter Wild
Lomba
Lluís d'Ossó
Josep Llobet
Antonio López
Bartomeu Terradas
Joan Gamper
Otto Kunzle
Schilling
Swoje pierwsze zwycięstwo w historii drużyna odniosła 25 grudnia, wygrywając 3:1 w towarzyskim meczu z lokalnym zespołem Catala FC. Kilka miesięcy później zdecydowano, iż drużyna zasługuje na własne boisko, którego nie będzie musiała dzielić z inną drużyną. Zarząd wydzierżawił obiekt w pobliżu hotelu Casanovas[16].
Pierwsze derby Katalonii rozegrano 23 grudnia 1900, przeciwko studenckiej drużynieSociedad Española de Futbol. W składzie FC Barcelona nie było obcokrajowców, a spotkanie zakończyło się bezbramkowym remisem.
W 1901 drużyna brała udział w turnieju o puchar ufundowany przez Alfonso Macaya. Zajęła w nim drugie miejsce, jednak już w następnej edycji zatriumfowała, strzelając we wszystkich ośmiu meczach sześćdziesiąt bramek, tracąc przy tym dwie[17].
13 maja 1902,Barçarozegrała swój pierwszy mecz poza Katalonią, a rywalem był nowo powstały Madrid FC (obecnie znany jakoReal Madryt), który przegrał z Blaugraną 1:3[18]. Było to spotkanie półfinałowe oPuchar Króla, które to rozgrywki zainicjowałAlfons XIII. W finale katalońska drużyna przegrała zVizcayą1:2[19].
Dwa lata później, 1 maja 1904, drużyna po raz pierwszy wyjechała z kraju, doFrancji, gdzie wTuluziena obiekcieStade Olympiquepokonała miejscowy zespół Stade O.E.T. 3:2[20].
W 1905, FC Barcelona triumfował w Pucharze Katalonii, wygrywając w jego finale z Espanyolem 3:2[21]. Jednak wygrana ta nie uchroniła klubu przed kryzysem – malała liczbasocios, w rezultacie w 1908 pozostało ich tylko 38[22]. Wszystko wskazywało na to, że klub się rozpadnie. W tej sytuacji,Joan Gamperzrezygnował z funkcji kapitana drużyny, kończąc sportową karierę i wszedł w skład zarządu jako prezes, który panował przez pięć kadencji. Efekty jego pracy były widoczne już w następnym roku, kiedy to drużyna przeniosła się na wykupiony na własność klubową stadionCamp del Carrer Indústria, gdzie od 14 marca 1909 zaczęto rozgrywać mecze.
W sezonie 1909/1910 FC Barcelona wywalczył mistrzostwo Katalonii orazPuchar Hiszpanii, gdzie w finale drużyna wygrała 3:2 z Españolem Madrid[23]. To spowodowało, że do klubu sami zaczęli zgłaszać się kandydaci na socios i już w następnym sezonie (1910/1911) ich liczba wzrosła do 367. Zespół ponownie był triumfatorem Katalonii oraz zdobył PucharPirenejów. W sezonie 1911/1912 przeciwko zarządowi klubowemuzbuntowalisię piłkarze, domagając sięzapłatyza ich grę dla klubu.
W tym okresie w klubie grał jedyny jak dotąd Polak,W. Rozitsky[24].
1912-1930[edytuj|edytuj kod]
14 sierpnia 1912 w klubie pojawił sięPaulino Alcántara. W chwili przyjścia do klubu miał niewiele ponad 15 lat. Zadebiutował w wygranym 8:2 spotkaniu wSabadellz miejscową drużyną CE Sabadell FC[25]. W pierwszym oficjalnym meczu strzeliłhat-tricka, a jego drużyna pokonała 9:0 Català SC w rozgrywkach o Puchar Katalonii. Jego rekord (357 bramek w 357 meczach) został do dziś pobity tylko przez Messiego[14].
Rok później klub zdobył trzeci w historiiPuchar Hiszpanii, pokonując w finaleReal Sociedad San Sebastian3:2[26], a w następnym roku doznał trzech porażek w meczach z angielską drużyną,Notts County(0:2, 0:4, 3:10)[27].
W 1916Real Madrytpo raz pierwszy rozegrał mecz w Katalonii, który przegrał 0:3. Jednym z zawodników drużyny zestolicy Hiszpaniibył wówczasSantiago Bernabéu[18].
17 lipca 1917, gdy pierwszym oficjalnym trenerem piłkarzy zostałJack Greenwell, FC Barcelona wygrała z CE Europa 3:1[28].
W 1922 uzyskano nowystadion, który nosił nazwęCamp de Les Corts[29][30], jednak zespół nie miał możliwości rozgrywania meczów ze względu na nawierzchnię boiska, która początkowo nie była porośniętatrawą. Wybudowanie stadionu uczczono rozegraniem meczu ze szkockim klubemSt. Mirren, który drużyna Barcelony zwyciężyła 2:1[31]. W tym samym roku klub zdobył kolejnyPuchar Hiszpanii, pokonując w finaleUnión de Irun5:1 (gole Torralby, Samitiera, Gracii, Alcántary (2))[32]. W 25-lecie istnienia klub liczył już 12 207 członków[33].
Tabela po ostatniej kolejce sezonu1928/1929
1. Real Madryt 18 25 37-23
2. Athletic Bilbao 18 23 40-27
3. FC Barcelona 18 20 43-33
4. Real Sociedad 18 20 46-41
5. Arenas Guecho 18 19 32-39
6. Atletico Madryt 18 18 43-41
7. Espanyol Club 18 18 32-38
8. Europa Barcelona 18 16 45-49
9. Real Union Irun 18 12 40-42
10. Racing Santander 18 9 20-50
W 1923, w atmosferze wzrastającego napięcia na arenie politycznej, zwalczające separatystyczny ruch kataloński władze hiszpańskie zmusiły szefów klubu do podania listy członków, wprowadziły też zakaz używania języka katalońskiego i wywieszania na stadionie katalońskich flag. Dwanaście miesięcy później nowo otwarty stadion klubowy został zamknięty na pół roku po tym, jak spalono hiszpańską flagę, a hymn hiszpański wykonywany przez angielską orkiestrę został zagłuszony gwizdami kibiców, którzy zrewanżowali się funkcjonariuszom policji bijących fanów przed stadionem. Joan Gamper został oskarżony o dowodzenie spiskiem, w związku z czym musiał opuścićHiszpanięi wyjechał do swojego rodzinnego kraju – Szwajcarii. Po powrocie nie brał już aktywnego udziału w życiu klubu[34].
Podczas prezesury Arcadi Balaguera, klub sięgnął dwukrotnie poCopa del Rey– w latach 1925/1926 (2:0 zArenas de Guecho)[35]i 1927/1928 (3:2 po dogrywce zAtletico Madryt)[36], trzykrotnie triumfował w Campionat de Catalunya (który zastąpił puchar Macaya) w latach 1925/1926, 1926/1927 i 1927/1928[37][17]oraz wygrał pierwszą edycję hiszpańskich rozgrywek ligowych, które zostały zainaugurowane 10 maja 1929. FC Barcelona wygrała zarówno mecz w pierwszej kolejce rozgrywek 12 lutego 1929 przeciwko Real Racing Club na wyjeździe (2:0), jak i ostatni – u siebie 4:1 z Real Union Club Irun 23 czerwca 1929. Dzięki temu zwycięstwu Barcelona zepchnęła rywala ze stolicy,Real Madryt, na drugą pozycję w tabeli. Kataloński klub strzelił w pierwszym sezonie ligowym 37 bramek, stracił dwie[38]. Arcadi Balaguer, po zrezygnowaniu ze stanowiska, został odznaczony medalem za zasługi[37].
1933-1942[edytuj|edytuj kod]
Jeden z meczów na stadionie de la calle Industria
Josep Samitier przeszedł do Realu Madryt, gdzie zZamorąpomógł klubowi ze stolicy w zdobyciutytułu mistrza kraju, a w 1935 Samitier, który wykorzystał słabe strony Barcelony, poprowadził swój obecny klub do jednej z najwyższych wygranych z odwiecznym rywalem, 8:2.
W 1936 wybuchławojna domowa, która toczyła się między centrolewicowym rządem republikańskim wspomaganym przezZwiązek Socjalistycznych Republik RadzieckichiMeksyk, a nacjonalistami pod wodzągenerała Franco,wspomaganymi przez hitlerowską III Rzeszę, oraz faszystowskie Włochy. W czasie działań ucierpiał również kataloński klub. Zmniejszyła się liczba członków – z 7719 do 2500. Miesiąc po rozpoczęciu walkJosep Sunyol, ówczesny prezes klubu, został wezwany na posiedzenie federacji piłkarskiej do Madrytu. Po wyjeździe jego samochód został zatrzymany wSierra de Guadarramaprzez patrol wojsk frankistowskich, a sam Sunyol zastrzelony[39][18]. Natomiast Angel Arocha, piłkarz, który strzelił 214 bramek dla Katalończyków w 207 meczach, został siłą wcielony do armii wAragonii. Szesnastu graczy zespołu wyjechało doAmeryki, aby rozegrać mecze w Meksyku i wStanach Zjednoczonych, co miało poprawić kiepską sytuację klubu; tylko czterech z nich wróciło do Hiszpanii w związku z trwającą wojną[40].
Francuska sekretarka klubu, Rossend Calvet Mata wyjechała do Francji, aby wparyskimbanku ulokować 12 900 dolarów. Fundusz ten był podporą klubowych władz. 16 marca 1938 na budynek siedziby klubu spadła bomba niszcząc pomieszczenie ztrofeami. Została też zniszczona kasa klubu. Jednak klub istnieć nie przestał, ponieważ dozorca odnalazł kasetkę, w której znajdowało się 2500 peset. Klub zdobył tylko mistrzostwo Katalonii, borozgrywki ligowebyły zawieszone na czas wojny, która skończyła się w 1939 porażką republikanów[40].
W 1940, na osobisty rozkazFrancisco Franco, zmieniono nazwę z angielsko brzmiącej Football Club Barcelona na hiszpańską nazwę – Club del Futbol Barcelona, a także herb (redukując z czterech do dwóch czerwonych pasków na Seneyrze; powrót nastąpił w 1949, na pięćdziesięciolecie klubu). Do dawnej nazwy powrócono w 1974[41], zaś pozwolenie na wywieszanie katalońskich flag na obiekcie nastąpiło dopiero po śmierci dyktatora w 1975[30].
1942-1957[edytuj|edytuj kod]
W 1942 klub przeżył jeden z najdziwniejszych okresów w historiiligi hiszpańskiej– drużyna, która gdyby nie wygrała meczu (5:1) zRealem Murciąspadłaby doSegunda División, jednak ostatecznie zajęła 12 miejsce w lidze, a jednocześnie zdobyłaPuchar Hiszpaniiwygrywając w finale zAthletic Bilbao4:3[42], natomiastMariano Martínzostał królem strzelców w lidze, strzelając 32 gole w 26 meczach[43].
Rok później, w pierwszym meczu w półfinale Pucharu krajowego, FC Barcelona wygrał mecz z Realem Madryt u siebie na Les Corts 3:0, lecz w rewanżu nastadionieSantiago Bernabéu, przegrali 11:1 mecz rozegrany był 13 czerwca 1943[44].
W następnym roku z pracy w roli trenera został zwolnionyJosé Nogués, a na jego miejsce mianowano byłego zawodnika zespołu,Josepa Samitiera. W roli trenera pracował przez trzy lata, lecz do jego osiągnięć zaliczyć można tylko pierwsze miejsce w lidze w sezonie1944/1945[45]. Później drużyna, prowadzona już przez jego następcę, triumfowała w sezonach:1947/1948[45]i1948/1949[45]. W 1950, w meczu rozgrywanym na Les Corts pomiędzy FC Barcelona a Realem Madryt padł wynik 7:2.
Kilka miesięcy po tym wydarzeniu do FC Barcelona przyszedłLadislao Kubala. Z początku nie mógł jednak uczestniczyć w spotkaniach, jakie rozgrywała jego nowa drużyna, z powodu sankcji nałożonych przez organizacjęFIFA, co trwało aż do 29 kwietnia 1950. Po oficjalnym dołączeniu Węgra do zespołu,Duma Kataloniiz sześcioma zwycięstwami i jednym remisem wygrała kolejną edycję Pucharu Hiszpanii. W finale tych rozgrywek, Kubala strzelił trzy gole w wygranym 3:0 meczu zRealowi Sociedad[46]. W 1952Drużyna Pięciu Pucharów(kat.Barça de les 5 Copes)[47]zdobyła Puchar Ligi Hiszpańskiej, Latin Cup, Trofeum Eva Duarte, Trofeum Martini & Rossi oraz Puchar Hiszpanii, pokonując w jego finaleValencię CF4:2, pomimo że do przerwy przegrywała 0:2[48].
Na początku następnego sezonu Węgier zachorował nagruźlicę, co odbiło się miejscem w środkowej części tabeli, jakie Azulgrana zajmowała podczas jego choroby do 22 lutego, gdy ten powrócił na spotkanie zRacingiem Santanderi pomógł drużynie wywalczyć pierwsze miejsce w tabeli (FC Barcelona wyprzedziła w ostatniej kolejce Valencię)[49]i zdobyć kolejny Puchar kraju (2:1 w finale zAthletikiem Bilbao)[50].
1953 – 1957[edytuj|edytuj kod]
Gdy władze Realu Madryt dowiedziały się, iżAlfredo Di Stéfanoma przejść do FC Barcelona, za wszelką cenę usiłowały nie dopuścić do tego transferu. Rozpoczęły negocjacje z Millonarios de Bogotá, gdzie Argentyńczyk wcześniej występował, lecz bez zgody federacji FIFA. Wcześniej klub z Katalonii ustalił z uprawnionym właścicielem piłkarza –River Plate Buenos Aires, kwotę odstępnego, która wynosiła 2 miliony peset. 15 września 1953 Królewska Hiszpańska Federacja Piłkarska poprosiła FIFA o rozsądzenie kwestii, którego klubu zawodnikiem jest Argentyńczyk. Ta najpierw oznajmiła, iż"Di Stéfano nie może zagrać w żadnym klubie hiszpańskim do chwili, gdy jego sytuacja [...] nie zostanie całkowicie wyjaśniona", a następnie poprosiła o arbitraż byłego prezesa RFEF, Armado Muñoza Calero, który zaproponował, aby Di Stéfano rozegrał sezony1953/1954i1955/1956w barwach Realu Madryt, natomiast1954/1955i1956/1957w barwach FC Barcelona. Oba kluby zaprotestowały, chcąc mieć zawodnika na własność. W Barcelonie cały zarząd podał się do dymisji rezygnując jednocześnie z praw do zawodnika. W efekcie, Di Stéfano trafił do Madrytu, gdzie pomógł zwyciężyć w kilku pierwszych edycjachPucharu Mistrzów[51].
Po dwóch latach dominacji w lidze Barça w 1953 spadła na drugie miejsce w tabeli, a triumfował Real Madryt[52]. Także w Pucharze krajowymKatalończykomsię nie powiodło – w ćwierćfinałowym meczu z Athletic Bilbao, kontuzjowany został Kubala, co wyłączyło go z gry na cztery i pół miesiąca, a w finale tych rozgrywek pokonała ich Valencia rezultatem 3:0[53].
W następnym sezonie zakupiono dla wzmocnienia drużynyLuisa SuárezazDeportivo La Coruña, ponieważ Kubala narzekał na kontuzję kolana, a klub uplasował się na drugiej pozycji w tabeli La Liga ulegając stołecznemu rywalowi.
28 listopada 1954 została rozpoczęta budowa nowego stadionu –Camp Nou. Drużyna pod wodzą byłego bramkarza klubowego –Franza Platkizdobyła w sezonie1955/1956pierwszy w swojej historiiPuchar Miast Targowych, wygrywając z reprezentacją Londynu w dwumeczu 6:2[54].
Mecz z okazji otwarcia Camp Nou
Barcelona –Reprezentacja Warszawy. 4:2
Barcelona, 24 września 1957 roku.
W lidze zajęła drugie miejsce, zaraz za Athletic Bilbao. Inauguracyjny mecz na otwarcieCamp Nouzostał rozegrany 24 września 1957. Rywalem byłstołecznypolskiklub,Legia Warszawa, która wystąpiła jakoReprezentacja Warszawy. Mecz zakończył się zwycięstwem gospodarzy 4:2. Bramki dla Dumy Katalonii zdobyliEulogio Martínez,Justo Tejada, Francisco Sampedro Lluesma orazEvaristo. Dla warszawian trafili Henryk Szymborski oraz Władysław Soporek.
Natomiast w pucharze krajowym, CF Barcelona pokonał w derbowym pojedynkuEspanyol Barcelona1:0[55].
1960-1978[edytuj|edytuj kod]
W 1960, zawodnikDumy KataloniiLuis Suárez, został uznany najlepszym piłkarzem Europy i zdobyłZłotą Piłkę[56]. Ponadto zespół obronił Puchar Miast Targowych, (finał z Birmingham 0:0 w pierwszym spotkaniu, i 4:1 w drugim)[57]. Świetna passa utrzymywała się także w lidze, gdzie drużyna w sezonie1959/1960nie przegrała żadnego meczu rozegranego u siebie, czego skutkiem był triumf w La Liga[58]. Liczba członków klubu wzrosła do 50 000. Na arenie międzynarodowej drużyna powstrzymałaReal Madrytw jego wędrówce po kolejny z rzędu Puchar Mistrzów (w drugiej rundzie, 1/8 finału). W pierwszym meczu padł remis 2:2 w Madrycie, w drugim rozgrywanym w Barcelonie, 2:1 dla gospodarzy. Bramkę na wagę awansu do kolejnej rundy zdobył z rzutu karnego Luis Suárez. Arbitrem tego spotkania był Arthur Ellis[59]. Barcelona doszła do finału, gdzie ostatecznie przegrała zSL Benfica2:3 (dwa gole dla Barçy zdobyłSándor Kocsis)[60].
23 czerwca 1963, klub zdobył kolejny Puchar Hiszpanii (nazywany, w czasie rządówFranco, Copa del Generalisimo). Rywalem w finale rozegranym na Camp Nou byłReal Saragossa. Gole dla Barçy zdobyli:Pereda, Sandor Kocsis i Zaldúa[61]. Natomiast w lidze, po zajęciu szóstej, najgorszej od dwudziestu lat pozycji[62], władze zdecydowały się odmłodzić zespół, na skutek czego odeszliAntonio Ramallets,Zoltán Czibori Luis Suárez.
Trzy lata później zostały sprzedane tereny byłego stadionu Les Corts za 226 milionów peset, co wyraźnie wpłynęło na budżet klubu, który potrzebował dobrych piłkarzy. Po raz trzeci w swojej historii drużyna wywalczyłaPuchar Miast Targowych. Mimo porażki w pierwszym meczu finałowym z Realem Saragossa 0:1, triumfowała wygrywając rewanżowe spotkanie 4:2 (po dogrywce)[63][64].
W 1968 Real Madryt przegrał z Barçą 0:1 na swoim własnym stadionie w finale Pucharu Hiszpanii[65]. Mecz ten został określony mianembutelkowego finału, ponieważ wściekli madryccy kibice po przegranym meczu zaczęli rzucać w piłkarzy Blaugrany butelkami; żaden z nich nie został jednak trafiony[66].
W 1969 rokuDuma Kataloniiponiosła porażkę 0:1 zeSlovanem Bratysławaw finalePucharu Zdobywców Pucharów[67].
13 sierpnia 1973 za 922 000 funtów został kupionyJohan CruijffzAjaksu Amsterdam– trenerRinus Michelszaoferował mu ponad pięciokrotnie wyższą stawkę niż poprzedni klub piłkarza. Sam zawodnik miał też do wyboru Real Madryt, lecz wybrałBarçę. Na uzasadnienie swojego stanowiska wypowiedział zdanie:
„
Nigdy nie przejdę do klubu, który sympatyzował z reżimem Franco.
”
— Johan Cruijff o wyborze klubu[68]
Rok po dołączeniu do składu Cruijffa, także za namową Michelsa podpisano kontrakt zJohanem Neeskensem.
W 1974 FC Barcelona zapewnił sobie na sześć kolejek przed końcem rozgrywek pierwsze miejsce w tabeli ligi hiszpańskiej, a w jednym z ostatnich meczów wygrał na wyjeździe 5:0 z Realem Madryt. Jednak w kolejnym sezonie zajął ostatecznie trzecie miejsce z 14. punktami straty do rywala z Madrytu. W finale Pucharu Hiszpanii Real wygrał zBlaugraną4:0[69].
W 1978 na stanowisko prezesa klubu został wybranyJosep Lluis Nuñez, który sprawował ten urząd najdłużej – przez 22 lata (5 kadencji). Radość piłkarzy z tego wyboru przypieczętowana została zwycięstwem 3:1 w finale pucharu krajowego[70]. W następnym roku Barcelona ograła 4:3 (2:2)niemieckąFortunę Düsseldorfw finale Pucharu Zdobywców Pucharów. Spotkanie oglądało na stadionie wBazylei58 000 kibiców obu drużyn[71].
1978-1988[edytuj|edytuj kod]
1 marca 1981, po meczu ligowym zHérculesemEnrique Quinizostał uprowadzony przez ludzi związanych z Realem Madryt i był więziony przez 25 dni. Po złożeniu przez władze klubu obietnicy, że rezygnuje z wygranej w Pucharze Hiszpanii, został uwolniony przed meczem finałowym, w którym przeciwnikiem klubu z Katalonii byłSporting Gijón. Katalończycy wygrali 3:1, a jedną z bramek strzelił właśnie wcześniej uprowadzony piłkarz[72].
Na potrzebyMistrzostw ŚwiataCamp Nou powiększono do 120 000 miejsc. 7 listopada 1982 do Barcelony przyjechał papieżJan Paweł II, który odprawiał mszę w obecności kilkuset tysięcy wiernych (otrzymał także kartę socios klubu z numerem 10 080)[73]. Następnie został rozegrany mecz finałowy Pucharu Zdobywców Pucharów pomiędzy drużyną Barcelony abelgijskimStandardem Liège, który drużyna gospodarzy wygrała 2:1 (dwa gole Allana Simonsena i jeden Quiniego)[74].
W ramach transakcji transferowych w roku 1982 został zakupionyDiego MaradonazBoca Juniorsza dość dużą sumę w owych czasach – 3 miliony funtów, jednak nękany kontuzjami, po dwóch latach pobytu w Katalonii, sprzedany został do włoskiego klubuSSC Napoliza 5 milionów funtów. Jego miejsce zajął wcześniej rezerwowy,Bernd Schuster, który pomógł drużynie zdobyć swój dziesiąty tytuł triumfatora ligi hiszpańskiej w historii klubu. Liczba członków klubu przekroczyła 100 000. Oprócz Maradony w tamtym sezonie Barcelonę opuścił takżeEnrique Quini, który popisał kontakt zeSportingiem Gijón.
Rok późniejBarçapo raz pierwszy w historii przegrała na swoim obecnym stadionie, Camp Nou z Realem Madryt 1:2. Przed tym meczem zespół z Madrytu doznał tu 14 porażek i trzy razy zremisował.
W 1986 drużyna pod wodzą treneraTerry'ego Venablesadostała się do finału Pucharu Mistrzów, jednak przegrała w karnych zeSteauą Bukareszt0:2, (po 120 minutach brzmiał wynik 0:0). Rozegrano go wSewilli, w obecności 50 tysięcy kibiców[75].
Latem 1986 roku do klubu sprowadzonoGarry'ego Linekera,Andoniego ZubizarreteorazMarka Hughesa. Sezon 1986/87 Barcelona zakończyła na drugim miejscu w lidze, ze stratą zaledwie jednego punktu do lidera –Realu Madryt. Kapitalny sezon zaliczył nowo sprowadzony Gary Lineker, który w rozgrywkach hiszpańskiej ligi strzelił aż 20 bramek dla Blaugrany.
W sezonie1987/1988trenerem zostałLuis Aragonés, który jednak nie umiał wprowadzić nowego nowego ducha w drużynę, co odbiło się na wynikach – 15 zwycięstw w lidze w sezonie uplasowało klub na szóstej pozycji w tabeli[76].
Mimo to klub zdobył Puchar Hiszpanii[77]dający awans do zmagań oPuchar Zdobywców Pucharów, który w następnym sezonie udało się zdobyć pod wodzą nowego trenera –Johana Cruijffa[78]. Holender sprowadził nowych zawodników:José Mari Bakero,Begiristaina,Sacristána,Salinasai awansował do pierwszej drużyny młodziutkiegoGuillermo Amora. To właśnie ci zawodnicy przyczynili się do wygranej w Pucharze[79].
1988-1996[edytuj|edytuj kod]
Skład na mecz z Sampdorią Genua
W sezonie1989/1990do drużyny Cruijffa dołączyliRonald KoemaniMichael Laudrup. Zespół wygrał 2:0 w finale Pucharu Hiszpanii zKrólewskimi(mecz był rozgrywany wWalencji), po raz kolejny triumfując w krajowych pucharach. Następny sezon też okazał się szczęśliwy – pomimo operacji wszczepieniaby-passów, jakiej musiał poddać się trener Katalończyków oraz półrocznej pauzy w grzeRonalda Koemana(Christo Stoiczkow, piłkarz, który w barwach klubu rozegrał 151 spotkań i strzelił 76 bramek nie grał przez dwa miesiące z powodu zawieszenia), klub zdobyłSuperpuchar Hiszpanii[80], mistrzostwo Hiszpanii i mistrzostwo Katalonii orazPuchar Theresa Therrara[81].
Rok 1992 zapisał się złotymi zgłoskami w historii katalońskiego klubu. W Hiszpanii Azulgrana zdobyła dwunasty tytuł triumfatora ligi hiszpańskiej[82]. Natomiast w Pucharze Europy dotarła do finału i 20 maja 1992 zmierzyła się zwłoskimklubemSampdoria Genuana londyńskim stadionie Wembley w obecności 70 827 kibiców[83]. W regulaminowym czasie gry, mimo kilku akcji podbramkowych, nie padła ani jedna bramka. Dopiero w dogrywce, w 112 minucie, po faulu jednego z piłkarzy włoskich, do piłki podszedł Koeman (mimo że występował na pozycji obrońcy, strzelił 213 bramek w karierze) i z rzutu wolnego ulokował piłkę w siatce przy lewym słupku.
W tym samym roku odbywały się takżeIgrzyska Olimpiskie w Barcelonie. NaCamp Noureprezentacja HiszpaniipokonałaPolskę3:2.
Rok później losy pierwszego miejsca w lidze ważyły się do ostatniej kolejki. Klub ze stolicy poleciał naWyspy Kanaryjskie, aby zagrać zTeneryfą, z którą przegrał ostatecznie 0:2, natomiast Barcelona wygrała zRealem Sociedad1:0, co dało Katalończykom mistrzostwo kraju[84]. Drużyna zdobyła także Puchar Therresa oraz Puchar Katalonii.
W sezonie1993/1994zmagania były bardziej dramatyczne. W w styczniu FC Barcelona pokonałaReal Madryt5:0 na Camp Nou. W ostatniej kolejce rozgromiła 5:2 Sevillę FC, zrównując się dorobkiem punktowym zDeportivo La Coruña. Dzięki temu, że gracz Deportivo,Miroslav Đukić, w ostatniej minucie meczu przeciwkoValenciinie wykorzystał rzutu karnego, oraz korzystniejszemu bilansowi bezpośrednich spotkań Barça zanotowała wówczas kolejny tiumf wLa Liga[85].
Na arenie międzynarodowej drużyna przegrała w finale Ligi Mistrzów zAC Milan0:4. To spowodowało, że odeszliAndoni Zubizarreta,Julio Salinas,Michael Laudrupi niezadowolony ze złej atmosfery wewnętrznej Christo Stoiczkow.
W następnym sezonie Barcelona nie wywalczyła już pierwszego miejsca w tabeli ligowej (jak to było przez ostatnie 4 lata) i zajęła czwarte miejsce, z 9 punktami straty do lidera, którym był Real Madryt[86]. W 1996 z posady treneraBarçyzrezygnował Johan Cruijff, któremu nie udało się zdobyć żadnego znaczącego trofeum w sezonie1995/1996.
Ronald Koeman– strzelec jedynej bramki w meczu zSampdorią Genuaw finale Ligi Mistrzów w 1992.
1996-2000[edytuj|edytuj kod]
W sezonie1996/1997drużynę prowadziłsirBobby Robson, a do zespołu dołączyliRonaldoi niechciany w Realu MadrytLuis Enrique. Doszli także:Vítor Baía,Christo Stoiczkow,Fernando Couto, czyLaurent Blanc. Zespół opuściłGheorghe Hagi, który głównie odgrywał rolę rezerwowego Barçy. Ronaldo i Luis Enrique spisywali się świetnie, pierwszy zdobył tytuł króla strzelców, a pochodzący z Asturii Enrique nie miał problemów z aklimatyzacją. Barcelona zdobyła Puchar Zdobywców Pucharów wygrywając w finale 1:0 zParis Saint Germainpo goluBrazylijczyka[87]. W lidze hiszpańskiej, mimo zdobycia aż 102 goli, klub zajął drugie miejsce[88], ale zdobył na osłodę Puchar Króla Hiszpanii[89].
W sezonie1997/1998zespół prowadził jużLouis van Gaal. Zakupił on do klubuRivaldo,Sonnego Andersona, a także trzech zawodników AC Milan:Michaela Reizigera,Christophera DugarriegoorazWinstona Bogardego. W pierwszym sezonieHolendraBarcelona zdobył dublet: mistrzostwo[90]i puchar Hiszpanii[91]. Natomiast wjubileuszowymsezonie1998/1999mistrzostwo Hiszpanii[92]. Do zdobycia mistrzostwa w dużym stopniu przyczyniła się nowo pozyskana gwiazda klubu –Patrick Kluivert. W kolejnym sezonie 1999/00 mimo walki na kilku frontach FC Barcelona nie zdobył żadnego trofeum, a kibice mieli powoli dość van Gaala, który uczynił z Barçy"holenderską kolonię". W sezonie 2000/01 zostali sprowadzeniMarc OvermarsiEmmanuel Petit, którzy mieli uleczyć sytuację w klubie, niestety nie udało im się. Przez kolejne kilka sezonów Barcelona rozczarowywała swych fanów, nie osiągając żadnych sukcesów mimo ogromnych pieniędzy wydanych na piłkarzy przezJoana Gaspartawybranego w 2000 na prezesa klubu.
2000-2003[edytuj|edytuj kod]
Joan Gaspart, który dotąd był wiceprezesem klubu, dążył do naprawy sytuacji. Podczas jego urzędowania na tym stanowisku sprowadzono między innymiDiega Maradonę,Gary'ego Linekera,Bernda Schustera,RomárioiRonaldo. W wyborach na prezesa zdobył 54,87% głosów, głosowało na niego 25 181 socios FC Barcelona.
Na początku oddany barwom klubowym prezes był szanowany przez kibiców. W czasie swojej prezesury zakupił między innymiMarca OvermarsaiEmmanuela Petita. Za te transfery zapłacił 32 milionyfuntów. Część tych funduszy odzyskał, po nieporozumieniu z Portugalczykiem Luísem Figo, którego sprowadził Johan Cruijff, ówczesny trener klubowy. W tym czasie niemal równolegle trwały wybory prezesa Realu Madryt, gdzie wystartowałFlorentino Pérez, który chciał pozyskać piłkarza do kastylijskiego klubu. Pérez oznajmił, iż spotkał się z Portugalczykiem i ten wykazał chęć gry na Santiago Bernabéu. Jednak Joan Gaspart temu zaprzeczał, a piłkarz nie wypowiadał się oficjalnie na ten temat. Zarząd FCB sądził, iż chce on wymusić na klubie wyższy kontrakt. Jednak ostatecznie, ku zdziwieniu socios jak i kibiców Azulgrany, przeszedł na stronę przeciwnika[14].
W lidze hiszpańskiej FC Barcelona na koniec sezonu zajął 4 miejsce, dziękihat-trickowiRivaldow ostatnim w sezonie spotkaniu z Valencią[93]. Klub w rozgrywkach europejskich Pucharu UEFA doszedł do półfinału, ale został pokonany przezLiverpool.
W następnym sezonie do klubu przyszli między innymiFábio Rochemback,Javier Saviola,Philippe ChristanvaliPatrik Andersson, natomiast zespół opuściliJosep Guardiola,Emmanuel PetitiSimão Sabrosa. Pomimo, że klub dokonał wielu transferów nie przyniosło to oczekiwanych rezultatów – pomimo tych wzmocnień klub ponownie uplasował się na koniec sezonu na czwartej pozycji w tabeli[94]. W Lidze Mistrzów został wyeliminowany przezReal Madryt.
W 2002 trenerem drużyny zostałLouis van Gaal, który już prowadził klub w latach 1997-2000, jednak bez większych sukcesów. Tak było też tym razem. Van Gaaal postawił przede wszystkim na wychowanków klubu. Do pierwszego składu awansowali m.in.Víctor Valdés,Fernando NavarroczyAndrés Iniesta. Ponadto do klubu zakupionoJuana Romána Riquelme. Pomimo, że klub zasiliło wielu młodych graczy w dziewiętnastej kolejcePrimera Divisiónzespół znajdował się trzy punkty od strefy spadkowej. To spowodowało, iż van Gaal pożegnał się z posadą trenera pierwszego zespołu, a następcą zostałRadomir Antić, z pomocą którego na koniec sezonu klub uplasował się na szóstej pozycji, dającej awans do rozgrywek o Puchar UEFA[95].
Po tym sezonie z fotela prezesa ustąpiłJoan Gaspart, pozostawiając klub w głębokim kryzysie. Podczas jego prezesury na transfery wydano około 200 milionów euro.
od 2003[edytuj|edytuj kod]
Joan Laporta, były prezes FC Barcelona
Przełomem okazało się przybycie nowego prezesa klubu,Joana Laporty, wybranego przezsociosna to stanowisko w 2003[96][97]. Mimo przegranej walki z Realem Madryt o sprowadzenie do klubuDavida Beckhama, udało mu się w 2003, niejako na osłodę, podpisać kontrakt zRonaldinho. Stał się on od razu ostoją drużyny oraz jej najpewniejszym punktem. Sezon później na Camp Nou przybyli zawodnicy, którzy mieli za zadanie odmłodzenie kadry, między innymi:Deco,Samuel Eto'o,Ludovic Giuly. Razem z Ronaldinho oraz wychowankami klubu (Puyolem,XavimiValdésem) mieli sprawić, by Barcelona zabłysła jak za dawnych lat. Pierwszym zwiastunem lepszych czasów było zdobycie mistrzostwa orazSuperpucharu Hiszpaniiw 2005[98].
Sezon 2005/2006[edytuj|edytuj kod]
Sezon2005/2006był jednym z najlepszych w historii klubu. W tabeli Primera División klub uplasował się na pierwszej pozycji[99]. Po raz drugi w swojej historii drużyna zdobyła Puchar Mistrzów. W finale zmierzyła się zArsenalem, który po raz pierwszy miał okazję walczyć o najwyższe piłkarskie trofeum. Na początku tego spotkania przeważali gracze angielskiej drużyny i już w drugiej minucie gry doszło do poważnego zagrożenia bramki Barcelony, aleThierry Henrynie wykorzystał sytuacji sam na sam zValdésem. Dopiero po kilku minutach gry, Katalończycy ruszyli do ataku na bramkęJensa Lehmanna.
W 19. minucie Ronaldinho podał do znajdującego się w obrębie pola karnego Samuela Eto'o. Kameruńczyk został sfaulowany przez Lehmanna, za co ten dostał czerwoną kartkę, a na jego miejsce wszedłManuel Almunia. W 36. minucie minucie gry "zasnęła" nieco obrona Azulgrany, czego skutkiem było dośrodkowanieThierry'ego Henry, na główkęSola Campbella, a ten strzelił prosto do bramki nie dając szans katalońskiemu bramkarzowi. Dopiero w drugiej połowie gry padła bramka dla Barcelony, po podaniuszwedzkiegonapastnikaHenrika Larssonaw stronę Eto'o, który był zaledwie dwa metry przed bramką Almunii i wykorzystał tę sytuację w 76. minucie. Pięć minut później Barcelona wyszła na prowadzenie po golu brazylijskiego rezerwowego,Juliana Bellettiego, który tym samym zdobył swoją pierwszą bramkę dla drużyny.
Finał Ligi Mistrzów 2005/2006[100]
17 maja 2006, środaFC Barcelona2:1Arsenal LondynStade de France
Widzów:79 500
Sędzia:Terje Hauge
Samuel Eto'o
76'
Juliano Belletti80'0:1Sol Campbell36'
-
Emmanuel Eboué(22'),Thierry Henry(51')
Jens Lehmann(18')
Víctor Valdés–Oleguer(61' →Juliano Belletti),Rafael Márquez,Carles Puyol,Giovanni van Bronckhorst–Edmílson(46' →Andrés Iniesta),Deco,Mark van Bommel(61' →Henrik Larsson),Ludovic Giuly,Ronaldinho–Samuel Eto'o; trener:Frank RijkaardJens Lehmann–Emmanuel Eboué,Kolo Touré,Sol Campbell,Ashley Cole–Alaksandr Hleb(85' →José Antonio Reyes),Cesc Fàbregas(74' →Mathieu Flamini),Gilberto Silva,Robert Pirès(18' →Manuel Almunia–Fredrik Ljungberg,Thierry Henry; trener:Arsène Wenger
Liga Mistrzów UEFA
2005–06 Zwycięzcy
FC Barcelona
Drugi Tytuł
Sezon 2006/2007[edytuj|edytuj kod]
Sezon2006/2007Barça rozpoczęła od zwycięstwa 3:0 w Superpucharze Hiszpanii przeciwko Espanyolowi Barcelona[101]. Z Ligi Mistrzów drużyna odpadła w fazie pucharowej, od razu po wyjściu z grupy, z rywalem, jakim był Liverpool F.C., notabene zwycięzcą tych rozgrywek z 2005 roku[102]. WlidzeBarcelona od początku zajmowała pierwsze miejsce w tabeli, czasami oddając jeSevilli. Lecz pod koniec sezonu Real Madryt dogonił drużynę z Katalonii. Mimo wygranego przez Barçę w ostatniej kolejce spotkania z beniaminkiem i zarazem spadkowiczem z Primera DivisiónGimnastikiem Tarragona5:1[103], drużyna nie obroniła mistrzostwa kraju, gdyż Real Madryt odniósł zwycięstwo 3:1 nad Realem Mallorca i mając korzystniejszy bilans bramkowy, zdobył mistrzostwo kraju[104]. Na osłodę zespół Azulgrany wywalczył w sezonie 2006/2007 Puchar Katalonii.
15 sierpnia 2007 FC Barcelona zdobyła PucharBeckenbauera, grając przeciwkoBayernowi Monachiumi wygrywając ostatecznie 1:0 po bramceLionela Messiego[105].
3 lipca 2007, ogłoszono, iż przestała istnieć druga drużyna rezerw –FC Barcelona C. Stało się to z powodu spadku zSegunda División BdoTercera Divisiónpierwszej drużyny rezerw –Barçy B. W efekcie FC Barcelona C musiał być przesunięty do I ligi katalońskiej, ponieważ przepisy zakazują gry dwóm zespołom jednego klubu w jednej klasie rozgrywkowej Hiszpanii[106].
Sezon 2007/2008[edytuj|edytuj kod]
Sezon2007/2008zaczął się od kupnaThierry'ego Henry'egoza 24 miliony euro. Mimo bardzo dobrego składu, drużyna grała słabo. Główną przyczyną tak słabego sezonu byłRonaldinho, który, oficjalnie, doznał kontuzji. Sezon drużyna FC Barcelona zakończyła na trzeciej pozycji[107].
Sezon 2008/2009[edytuj|edytuj kod]
Sześć zdobytych trofeów klubowych w 2009 roku
Sezon2008/2009FC Barcelona rozpoczął z nowym trenerem,Josepem Guardiolą. Jedną z jego pierwszych decyzji było sprzedanie dwóch podstawowych zawodników:DecodoChelsea LondyniRonaldinhodoA.C. Milan. Następnie sprowadził siedmiu nowych zawodników, wśród nich był prawy obrońca –Daniel Alves, który przeszedł do klubu za 29,5 mln euro plus ewentualne premie za wyniki (maksymalnie może osiągnąć 35,5 mln). Tym samym stał się najdroższym obrońcą zakupionym przez klub zPrimera División[108]. Oprócz niego do klubu dołączyli także m.in.Gerard Piqué,Seydou KeitaorazAlaksandr Hleb. Zespół opuściło natomiast wiele gwiazd, zaliczają się do nich choćbyDeco,Gianluca ZambrottaiRonaldinho. Z koleiLilian Thuramzakończył karierę piłkarską.
Azulgrana rozpoczęła sezon od przegranej zCD Numancia0:1[109], a później zremisowała na Camp Nou zRacingiem1:1[110]. Jednak, po tych początkowych niepowodzeniach zespół grał coraz lepiej i wygrałLa LigaiCopa del Rey, pokonując w finaleAthletic Bilbao4:1[111]. 27 maja 2009 roku FC Barcelona pokonał 2:0Manchester Unitedw finale Ligi Mistrzów, po bramkachSamuela Eto'ow 10 minucie orazLionela Messiegow 70 minucie[112].
Finał Ligi Mistrzów 2008/2009
27 maja 2009, środaFC Barcelona2:0Manchester UnitedStadio Olimpico,Rzym
Widzów:62 467
Sędzia:Massimo Busacca
Samuel Eto'o10'
Lionel Messi70'1:0
-Cristiano Ronaldo(78'),Paul Scholes(80'),Nemanja Vidić(90+3')
1.Víctor Valdés– 3.Gerard Pique, 5.Carles Puyol, 6.Xavi, 8.Andres Iniesta(90+2' →Pedro), 9.Samuel Eto'o, 10.Lionel Messi, 14.Thierry Henry(72' →Seydou Keita), 16.Sylvinho, 24.Yaya Touré, 28.Sergio Busquets; trener:Pep Guardiola1.Edwin van der Sar– 3.Patrice Evra, 5.Rio Ferdinand, 7.Cristiano Ronaldo, 8.Anderson(46' →Carlos Tevez), 10.Wayne Rooney, 11.Ryan Giggs) (75' →Paul Scholes), 13.Park Ji-sung(66' →Dimityr Berbatow), 15.Nemanja Vidić, 16.Michael Carrick, 22.John O'Shea; trener:Alex Ferguson
Liga Mistrzów UEFA
2008–09 Zwycięzcy
FC Barcelona
Trzeci Tytuł
Sezon2008/2009został uznany za najlepszy w historii całego klubu. Nigdy dotąd drużyna Barcelony nie wygrała 3 najważniejszych trofeów[113].
FC Barcelona w 2009 roku została pierwszą drużyną w historii, która wygrała w jednym roku kalendarzowym wszystkie możliwe trofea klubowe (Liga Hiszpańska, Puchar Króla, Liga Mistrzów, Superpuchar Hiszpanii, Superpuchar Europy i Klubowe Mistrzostwa Świata)
Sezon 2009/2010[edytuj|edytuj kod]
Zmagania w sezonie2009/2010Barça rozpoczęła triumfem w Superpucharze Hiszpanii, pokonującAthletic Bilbao2:1 naSan Mamésoraz 3:0 naCamp Nou[114]. Następnym sukcesem drużyny prowadzonej przez Pepa Guardiolę było zdobycie Superpucharu Europy. Mecz rozegrany w Monako przeciwkoSzachtarowi Donieckzakończył się wynikiem 1:0 po goluPedraw 115. minucie. FC Barcelona zakończył sezon 2009/2010 z 99 punktami, wyprzedzając Real Madryt o trzy punkty i zdobywając mistrzostwo Hiszpanii. Blaugrana uległa w półfinale Ligi Mistrzów Interowi Mediolan. W 2009 roku FC Barcelona zanotował rekordowy budżet w historii klubu, wynoszący 405 milionów euro[115].
Sezon 2010/2011[edytuj|edytuj kod]
Barcelona obroniłaSuperpuchar Hiszpaniipokonując w dwumeczuSevillę FC(w pierwszym meczu ulegając naEstadio Ramón Sánchez Pizjuán3:1 i w drugim zwyciężając naCamp Nou4:0)[116][117]. Do klubu przybyło kilku nowych zawodników, pierwszym z nich byłDavid Villa, który przybył zValenciiza sumę 40 milionów euro[118].AdrianozSevilliiza 9,5 mln euro orazJavier Mascheranoza 22 mln euro zLiverpoolu[119][120]. Z zespołem, za porozumieniem obu stron, kontrakty rozwiązaliThierry HenryiRafael Márquez, przechodząc doNew York Red Bulls[121][122].Yaya Touréodszedł doManchesteru Cityza rekordową dla klubu sumę 36 milionów euro[123].Zlatan Ibrahimovićzostał wypożyczony doAC Milanna zasadzie rocznego wypożyczenia z opcją wykupu za 24 mln euro.Dmytro Czyhrynskizostał sprzedany doSzachtara Donieck.Alaksandr Hlebzostał wypożyczony doBirmingham.Martín Cácereszostał wypożyczony doSevillii.Joan Laportazakończył 5-letnią kadencję jako prezydent klubu, zastąpił goSandro Rosell. W sezonie 2010/11 kibice byli świadkami aż 4El Clásicow ciągu 18 dni[124].
29 listopada 2010 roku FC Barcelona obchodziła 111 rocznicę założenia klubu. Na uczczenie tej uroczystości FC Barcelona zagrała mecz ligowy z odwiecznym rywalemRealem Madrytwygrywając 5:0[125].
11 maja 2011 Barcelona zapewniła sobie trzeci z rzędu tytuł Mistrza Hiszpanii[126].
Finał Ligi Mistrzów 2010/2011[edytuj|edytuj kod]
28 maja naWembleywLondyniew finaleLigi Mistrzów 2010/2011Barcelona pokonała Manchester United 3:1. Bramki zdobyliPedro Rodriguez,Lionel MessiiDavid Villa[127].
Finał Ligi Mistrzów 2010/2011
FC Barcelona3:1Manchester UnitedStadion Wembley,Londyn
Widzów:87 695
Sędzia:
Viktor Kassai
Pedro Rodríguez27'
Lionel Messi54'
David Villa69'1:1
RaportWayne Rooney34'
Dani Alves(60'),Victor Valdes(85')Michael Carrick(61'),Antonio Valencia(79')
1.Víctor Valdés, 2.Dani Alves(88' →Carles Puyol), 3.Gerard Piqué, 6.Xavi, 7.David Villa(86' →Seydou Keita), 8.Andrés Iniesta, 10.Lionel Messi, 14.Javier Mascherano, 16.Sergio Busquets, 17.Pedro(90' →Ibrahim Afellay), 22.Éric Abidal; trener:Pep Guardiola1.Edwin van der Sar, 3.Patrice Evra, 5.Rio Ferdinand, 10.Wayne Rooney, 11.Ryan Giggs, 13.Park Ji-sung, 14.Javier Hernández15.Nemanja Vidić, 16.Michael Carrick(77' →Paul Scholes), 20.Fábio(69' →Nani), 25.Antonio Valencia; trener:Alex Ferguson[128].
Liga Mistrzów UEFA
2010–11 Zwycięzcy
FC Barcelona
Czwarty Tytuł
Sezon 2011/12[edytuj|edytuj kod]
W sezonie 2011/12 Barcelona sprowadziłaCesca Fàbregasa,Alexisa SánchezaorazIbrahima Afellaya. Z klubu natomiast odeszli między innymiZlatan Ibrahimovic,Gabriel MilitoiBojan Krkić. Zespół odniósł zwycięstwo w Pucharze Króla ogrywając 3:0Athletic Bilbao. Ponadto zwyciężył w Superpucharze Hiszpanii, gdzie w dwumeczu ograłReal Madryt. W Superpucharze Europy FC Barcelona spotkała się zFC Porto. Na stadionieStade Louis IIw Monako zespółBlaugranypokonałSmoków2:0 po golachLea MessiegoiCesca Fàbregasa. WKlubowych Mistrzostwach ŚwiataBarça w finale zmierzyła się zSantosem, gdzie zwyciężyła 4:0. W lidze hiszpańskiej zajęła drugie miejsce, tracąc dziewięć punktów do lidera –Realu Madryt. Ligę MistrzówBlaugranaodpadła w półfinale, przegrywając z późniejszym triumfatorem rozgrywek,Chelsea F.C., 2:3. W sezonie 2011/12 FC Barcelona łącznie zdobyła cztery trofea. Po zakończeniu sezonu ze stanowiska trenera odszedłJosep Guardiola, a na jego następcę wybrano byłego asystentaTita Vilanovę.
Sezon 2012/13[edytuj|edytuj kod]
Po zdobyciu przezreprezentację Hiszpaniitytułu mistrza Europy 2012 szeregi Dumy Katalonii zasilił obrońcaValenciiJordi Alba. Ponadto sprowadzonoAleksa SongazArsenalu. Z klubu odszedłSeydou Keita, a wypożyczeni zostali:Ibrahim Afellay,Andreu FontàsiIsaac Cuenca. Przez drugą cześć sezonu zespół prowadził asystentJordi Roura, ponieważ uTita Vilanovystwierdzono nawrót choroby nowotworowej, z którą walczył w USA. W Pucharze Króla zespół Barcelony dotarł do półfinału, gdzie uległRealowi Madryt2:4. W superpucharze HiszpaniiBlaugranarównież została pokonana przezReal Madryt. Znacznie lepiej Katalończykom poszło w La Lidze, gdzie po zakończeniu rundy jesiennej wszystko było już przesądzone. Ostatecznie FC Barcelona zdobył tytuł z piętnastopunktową przewagą nadKrólewskimi, zdobywając 100 punktów i tym samym wyrównując rekord. Ligę Mistrzów zespół zakończył w półfinale, przegrywając w dwumeczu zBayernem Monachium0:7. Po sześcioletniej przerwie Barça zdobyła Puchar Katalonii, występując rezerwami przeciwkoEspanyolowi, który pokonał w rzutach karnych.
Sezon 2013/14[edytuj|edytuj kod]
Neymarw koszulce FC Barcelony.
W lipcu 2013 roku do klubu za 57 mln euro został sprowadzonyNeymar. Barwy Blaugrany naAtlético MadrytzamieniłDavid Villa, ponieważ po półrocznej kontuzji nie znalazło się dla niego miejsce w składzie. Hiszpan grał niewiele spotkań. Ponadto klub opuściłÉric Abidal, z którym nie przedłużono kontraktu. 1 czerwca odbyło się oficjalne pożegnanie Abidala, na którym wręczono mu pamiątkową koszulkę Barcelony[129]. Dodatkowo z zespołem rozstał sięThiago Alcântara, który za 25 mln euro przeniósł się doBayernu Monachium. 19 lipca podczas konferencji prasowej ogłoszono, żeTito Vilanovaodchodzi ze stanowiska, ponieważ znów nawróciła mu się choroba nowotworowa i jej leczenie nie pozwoli mu w dalszym prowadzeniu zespołu[130][131]. W wyniku odejścia Tito Vilanovy FC Barcelona przesunęła towarzyski mecz zLechią Gdańsk[130]. Tymczasowym trenerem klubu został były asystent HiszpanaJordi Roura, który poprowadził zespół w towarzyskim meczu przeciwkoBayernowi Monachium. Spotkanie zakończyło się porażką 0:2[132]. 23 lipca ogłoszono nowego trenera zespołu. Został nim ArgentyńczykGerardo Martino[133][134]. Trzy dni później odbyła się jego pierwsza oficjalna konferencja prasowa w roli trenera Barçy, a 27 lipca – pierwszy mecz towarzyski pod wodzą Argentyńczyka, w którym FC Barcelona pokonałVålerengę7:0. Przełożony mecz zLechią Gdańskodbył się 30 lipca 2013 roku naPGE Arenie. Barça zremisowała z polską drużyną 2:2[135]. W roli menadżera zespołu wystąpił HiszpanJordi Roura, ponieważ trenerMartinopostanowił zostać w stolicyKataloniii popracować z piłkarzami, którzy wrócili z przedłużonych urlopów poPucharze Konfederacji[136]. Kilkanaście dni później Barcelona zdobyłatrofeum Joana Gampera, gromiąc w spotkaniu 8:0 brazylijskiSantos[137]. Tym razem na ławce trenerskiej zasiadł Argentyńczyk. Kolejnym etapem przygotowującym do sezonu było tournée po Azji. W pierwszym spotkaniu zespół Barçy rozgromił 7:1reprezentację Tajlandii[138]. W kolejnym meczu Barcelona pewnie wygrała 3:1 zreprezentacją Malezji. W sierpniu Barcelona wywalczyła superpuchar Hiszpanii pokonując w dwumeczuAtlético Madryt.
W pierwszej kolejce FC Barcelona zmierzyła się z Levante, pewnie wygrywając 7:0. W następnej rundzie Blaugrana zmierzyła się zMálagąpo raz kolejny wygrywając mecz, tym razem 1:0.
W kwietniu 2014FIFAukarała klub, nakładając zakaz transferowy na najbliższe dwa okna. Powodem było złamanie przepisów dotyczących pozyskiwania zawodników poniżej 18 roku życia[139][140].Ale w dniu 23 kwietnia kara została zawieszona .